Κυριακή 17 Απριλίου 2016

Νάρχονταν πάλι εκείνα τά χρόνια τα παλιά, και μέρες πρίν το ΄85……



Όσο περνάνε  τα χρόνια και η κατάσταση της κοινωνίας επιδεινώνεται  συχνά – πυκνά ακούμε κάτι φωνές  «παλαιών καπετανέων»  πού θυμούνται εκείνες τις ωραίες εποχές του «πρίν το ΄85» πού ζήσανε, και πού θάθελαν πάλι  αν ήταν ποτέ δυνατόν αυτό, να ξαναγύριζαν…


Δεν ξέρουμε τώρα αν σε κανένα χωριό της  Αφρικής υπάρχουν καταστάσεις σαν εκείνες της  τότε Ελλάδας «…πού ζήσαμε εμείς οι  παλαιότεροι, αλλά αν το ήξερα θάπαιρνα των ομματιών μου και την σύνταξή μου  και θα τόσκαγα για εκεί…»  μούλεγε πρό ημερών ο δάσκαλος ο Ζήσης συμπληρώνοντας επί τούτου « και θα ζούσα σαν βασιλιάς»
Όχι ότι είναι βασιλικός κατά κόμμα αλλά ότι θα είχε όλα τα καλά μια και η σύνταξή του η μικρή, μόνο στην Αφρική των Ζουλού και των Μάου μάου θα είχε σοβαρο αντίκρυσμα. Εκτός βέβαια αν πηγαίνοντας εκεί  αντί να φάει αυτός την σύνταξη τον προλαβαίνανε τίποτα άγριοι  ιθαγενείς και τον τρώγανε οι  ίδιοι ! Γιατί συμβαίνουν κι΄αυτά, μη το ξεχνάμε…



Όποιοι ανήκετε λοιπόν σε αυτές τις παραπάνω ηλικίες  όμως θα καταλάβετε: «H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.


Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να… μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί..
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσυκλέτες χωρίς δίπλωμα…






Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.


Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.



Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους..


Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, λέγκα, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα..

Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι, και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!


Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο, κολυμπούσαμε οι πιό μικροί με νεροκολοκύθες για σωσίβιο στήν μέση μιά και δεν υπήρχαν τότε φουσκωτά πλαστικά σωσίβια και χεράκια, και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας… 
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…»

------------


Λοιπόν, τι είδος ποδήλατο  να πάρω;


Ναι, σας λέω, σέλω ποζήλατο! Μικρός δεν είμαι πια, δυστυχώς, αλλά βλέποντας τους ποδηλάτες να αυξάνονται και να πληθύνονται και να περνάνε δίπλα μου στην τρελή χαρά, ζηλεύω πανάθεμά με.
Αυτά τα ρημάδια τα ποδηλατικά μαγαζιά ξεφυτρώνουν αβέρτα και έχουν καταντήσει μαρτύριο, μπαίνεις μέσα και χάνεσαι σε ένα δάσος ποδηλάτων, ανταλλακτικών, επιλογών... εγώ ένα ποδηλατάκι θέλω αλλά δεν μπορώ να διαλέξω.
Καταστηματάρχες και υπάλληλοι με περιλαβαίνουν στο μπλαμπλά και αλίμονό μου, φεύγω πανικόβλητος στο επόμενο μαγαζί, αλλά κι εκεί τα ίδια. Είπα μια αποφράδα μέρα να μπω στο ίντερνετ, να βρω πληροφορίες, μπήκα σε ένα ποδηλατικό φόρουμ, εκεί να δεις αμέτρητους αθέατους ποδηλάτες να γράφουν σεντόνια για ανατριχιαστικές λεπτομέρειες αμέτρητων ανταλλακτικών. Το απόλυτο χάος.
Τόλμησα να κάνω μία ερώτηση και γω, και πέσανε πάνω μου μια ντουζίνα ειδικοί με το μακρύ του και το κοντό του ο καθένας. Βοήθεια χριστιανοί κοντεύω να φλιπάρω. Ένα ποδήλατο θέλω επιτέλους!

Ποδήλατα δρόμου, ποδήλατα βουνού (ΜΤΒ), ποδήλατα trekking, ποδήλατα πόλης (city), ποδήλατα τουριστικά, ποδήλατα για φορτία, ποδήλατα ποδήλατα ποδήλατα...

Πραγματικά ο αρχάριος δεν ξέρει τι να διαλέξει. Σε αυτό το άρθρο κάνουμε μία παραδοχή: ότι ο υποψήφιος ποδηλάτης δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις, αλλά θέλει ένα ποδήλατο για τους τρεις βασικότερους και σημαντικότερους λόγους για τους οποίους κάποιος θέλει ένα ποδήλατο:
- για την επικοινωνία δηλ. πρακτική κινητικότητα και ανεξαρτησία στην προσωπική μεταφορά
- για την ευχαρίστηση, και
- για την υγεία, δηλ. την ωφελιμότητα της προσωπικής άσκησης.
Αυτά τα τρία πανάρχαια παγκόσμια και πανανθρώπινα αγαθά συνιστούν ένα "πακέτο" υγείας, που είναι άμεσα προσιτό από τον καθένα, κοστίζει ελάχιστα σε σύγκριση με ο,τιδήποτε άλλο και είναι άμεσα υλοποιήσιμο.

Κάποιος που έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις καλύτερα θα είναι να μην μείνει σε αυτές τις συμβουλές. Για παράδειγμα, εάν θέλει ένα ποδήλατο αποκλειστικά για την άσκηση, θα πρέπει να επικεντρωθεί σε ένα περισσότερο εξειδικευμένο ποδήλατο δρόμου. Αλλά αυτός θα έχει ήδη εμπειρία οπότε αυτές οι συμβουλές μάλλον θα του είναι περιττές...

Ωραία λοιπόν, θέσαμε το πλαίσιο: υποψήφιος ποδηλάτης ψάχνεται ψάχνοντας ποδήλατο...

Δεν υπάρχουν σχόλια: